اجداد نخستینیان روی درخت زندگی می کردند
سیناپرس: مطالعات تیمی از پژوهشگران دیرینه شناس روی فسیل های 62 میلیون ساله کشف شده در آمریکای شمالی نشان می دهد که اجداد نخستینیان که حد فاصل بین سایر پستانداران و نخستینیان محسوب می شوند روی درخت زندگی می کردند.
یمی از پژوهشگران به سرپرستی دکتر استفان چستر در حال مطالعه؛ آنالیز و تجزیه و تحلیل بقایای استخوانی فسیل شده یکی از گونه های نخستینیان به نام Torrejonia wilsoni است که دارای جثه ای کوچک بوده و حدود 62 میلیون سال پیش در بخش هایی از مناطق امروزی غرب آمریکای شمالی زندگی می کرده است.
این بقایای فسیل شده در منطقه Nacimiento Formation واقع در حوزه آبگیر سن خوان در نیو مکزیکو و توسط دکتر توماس ویلیامسون موزه دار و پژوهشگر دیرینه شناس موزه حیات وحش و علوم نیو مکزیکو کشف شده بود. در این عملیات پژوهشی، فرزندان دوقلوی این دیرینه شناس نیز وی را یاری می کردند. یافته های فوق شامل بیش از 20 قطعه پراکنده از استخوان های این موجود بود که در بین آن ها بخش هایی از جمجمه، آرواره، دندان ها و بخش هایی از استخوان های بالا تنه و پائین تنه وی کشف شده بود.
فسیل های مورد مطالعه قرار گرفته در این پژوهش را می توان قدیمی ترین نمونه استخوانی plesiadapiform ها محسوب کرد و ویژگی های این فسیل نشان می دهد که این موجودات بدون تردید روی درختان زندگی می کردند. در حال حاضر شواهدی آناتومیک از شانه ها، آرنج، لگن، زانو و مفاصل قوزک پای این موجود وجود دارد که به دیرینه شناسان درباره نحوه زندگی این جانور، زیستگاه وی و شرایط زندگیش اطلاعاتی می دهد که این اطلاعات را نمی توان تنها از نمونه های دندان و آرواره به دست آورد.
بر اساس این مطالعات مشخص شد که این گونه از نخستینیان به نام Torrejonia wilsoni از خانواده plesiadapiforms محسوب می شود که جز نخستینیان منقرض شده محسوب می شوند. نوع جمجمه این جانور به گونه ای شکل گرفته است که نشان دهنده نحوه تطبیق وی با زندگی در بالای درخت است. بدن وی نیز دارای مفاصلی مناسب و قابل تطبیق با بالا رفتن از درختان و پرش از روی شاخه ها است.
پیش از این دیرینه شناسان اعتقاد داشتند خانواده plesiadapiforms جانورانی بودند که روی زمین زندگی می کردند که این موضوع بر پایه نوع ساختار جمجمه و دندان های جانور و فرم بینی وی بود که مطابق با ویژگی مورد نیاز برای شکار حشرات بود.
دکتر چستر در این رابطه اعلام کرد: فسیل های مورد مطالعه قرار گرفته در این پژوهش را می توان قدیمی ترین نمونه استخوانی plesiadapiform ها محسوب کرد و ویژگی های این فسیل نشان می دهد که این موجودات بدون تردید روی درختان زندگی می کردند. در حال حاضر ما شواهدی آناتومیک از شانه ها، آرنج، لگن، زانو و مفاصل قوزک پای این موجود داریم که به ما اطلاعاتی درباره نحوه زندگی این جانور، زیستگاه وی و شرایط زندگیش می دهد که این اطلاعات را نمی توان تنها از نمونه های دندان و آرواره به دست آورد.
این مطالعات موجب تقویت نظریه ای شده است که بر مبنای آن plesiadapiforms با فاصله کمی پس از انقراض دایناسورهای غیر پرنده به وجود آمده و آن ها را می توان اولین نمونه نخستینیان محسوب کرد.
پرفسور اریک سارگیس از اساتید دانشگاه ییل Yale University نیز در این رابطه اعلام کرد: پیدا کردن نمونه فسیل مشابه این اسکلت، هرچند که بسیار پراکنده و قطعه قطعه است؛ اما می توان آن را کشفی هیجان انگیز محسوب کرد که به ما اطلاعات جامعی درباره پستانداران و نخستینیان ارائه می کند.
گونه های Palaechthonids و plesiadapiforms دارای چشم های به طرف خارج صورتشان بوده و به مراتب بیشتر از نخستینیان امروزی بر حس بویایی خود تکیه داشتند. شواهد موجود حاکی از این مساله است که plesiadapiforms را می توان به عنوان مرحله انتقالی نخستینیان و سایر پستانداران محسوب کرد.
شرح کامل این پژوهش و یافته های به دست آمده از آن در آخرین شماره مجله تخصصی journal Royal Society Open Science منتشر شده و در اختیار پژوهشگران قرار دارد.
